De afgelopen weken was ik bezig met de rode busjes en de strijkorkestjes. Allerlei opvallende dingetjes die gebeuren en waar je een moment over nadenkt. Genoeg om een stukje over te schrijven. Mooie tijdvulling. Alles kabbelt verder richting de feestmaand en voor de natuur in en rond Almelo valt momenteel weinig tot niets te vrezen.
Onlangs was de stichting NAT in het nieuws vanwege de “nacht van de nacht.” Ze vroegen ons als burgers om hinderlijke en/of overbodige lichtbronnen te melden. In de kranten zag je prachtige satellietfoto’s van Nederland waarop telkenmale overduidelijk naar voren kwam dat ons land steeds “verlichter” wordt.
Toen ik vorige week in het buitengebied liep, dacht ik aan de lichtreclame van de bandenspecialist die de helft van het weiland er bij verlicht. Dat zou ik als mosterd na de maaltijd nog wel even willen melden, al heb ik dat reeds eerder gedaan. Maar plotseling was dit niet meer nodig, want als verstijfd bleef ik staan.
Rechtsaf de Aadijk oplopend had ik eerst nog niets in de gaten. Het was aardedonker en wind en regen waren m’n beste compagnons. Opeens zette m’n hond haar haren rechtop, stond stil en begon aan te slaan. Zij had het reeds gezien, maar nu zag ik het ook: in het weiland waren de silhouetten van boomstammen te zien. Toen ik beter keek, zag ik dat een flink aantal hoge bomen verdwenen waren. Tevens viel de onheilspellende stilte me op.
Ik kon het niet geloven. De prachtige, hoge bomen waren van het ene op het andere moment geveld. Hoe vaak had ik er niet stilgestaan om de machtige reuzen te aanschouwen met hun meer dan mansdikke stammen en hun kaarsrechte lichamen. Tussen de twee mooiste en indrukwekkendste hielden m’n dochter en ik wel eens halt, terwijl we onze hoofden in de nek legden om de kolossen te volgen naar hun toppen.
Intens verdrietig vroeg ik me af waarom. Dit is alleen maar te verkroppen wanneer je hoort dat alle exemplaren zwaar ziek zijn geweest en een acuut gevaar vormden voor de weggebruikers. Ik kan het me haast niet voorstellen, maar het is een mogelijkheid en in dat geval een verstandig besluit van de gemeente.
Meteen doemden de beelden van ongeveer een jaar geleden bij me op. De trotse beuk in het centrum van Almelo die gekapt werd. Er werd treurmuziek gespeeld en een boek verscheen.
Heeft Carel Kraayenhof misschien nog een paar broers die op een druilerige zaterdagochtend met hun bandoneons tranentrekkende treurmuziek willen spelen op de overblijfselen van deze trotse bomen? Bij de grond is hun diameter zo groot dat er bijna een kamerorkest op kan plaatsnemen.
Je kunt het evenwicht herstellen door nieuwe exemplaren te plaatsen, hoewel ik me afvraag of iedere gekapte boom gecompenseerd wordt. Emotioneel schiet je er in elk geval wel bij in, want een jonge spriet is natuurlijk nu nog geen schim van de statige heren die hier in weer en wind stonden en waar mensen jarenlang van genoten hebben. Emotioneel verlies dus, maar wellicht moesten ze wijken voor de toekomstige plannen in dit gebied. Het blijft vooralsnog gissen.

Anne Jan Teunis.

Fotoreportage (1 foto's)...

Hallo,

Mijn naam is Elena, ik ben 33 jaar oud en ik ben schrijf u vanuit een provincie in Rusland.

Ik werk in de biblio theek en na mijn werk heb ik toegestaan om de computer te geb ruiken wan neer mogelijk te maken. Ik vond een aantal adressen op het internet, en ik besloot om je te schrijven deze brief.

Ik heb een dochter 9 jaar oud, haar vader liet ons, en wij wonen samen met mijn moeder.

Als gevolg van de ondra aglijke warme weer deze zomer, bijna alle van de aardappelen en groenten krijgen droog in onze tuin.
Veel van het bos afgebrand. Wij waren gedoemd tot honger, en we hebben allemaal onze kleine bespa ringen op een paar zakjes te kopen aardappelen voor de komende winter (het is versch rikk elijk, omdat de prijs van aardappelen werd nu 2 - 3 keer duurder dan vorig jaar).

Onlangs verloor mijn moeder job als gevolg van diepe crisis in onze regio en nu onze situatie geworden hopeloos.

Gas en elektric iteit zijn erg duur, en we kunnen het ons niet veroorloven om ons huis Amy warmte meer.

De winter komt eraan en het weer kouder becaming elke dag. De enige mogelijke manier om onze huis te verwarmen is het gebruik van draagbare kachel die warmte uit het verbranden van hout. We hebben een hout-besparing in onze schuur en deze kachel zal onze Home hele winter zonder kosten voor ons te verwarmen.

Helaas kunnen we niet kopen deze kachel in onze lokale markt, omdat de waarde van deze kachel is 8425 roebel, en het is heel duur voor ons
(Equiv alent van 196 EUR ).

Ik hoop dat u ons kunt helpen. Als u een oude draa gbare brander hebt, en als je het niet meer gebruiken, zullen we heel dankbaar zijn als je het kunt doneren aan ons en het regelen van vervoer van de kachel op ons (we wonen 200 km van Moskou). Deze kachels zijn vers chillend, zijn ze meestal gemaakt van gietijzer en weegt ongeveer 100 kg.

Elena.

PS. Mijn excu ses voor fouten in deze brief heb ik het vertaald met behulp van woord enboek.
Gelieve te antwoorden in het Engels, want ik studeerde op school en ik zal je begr ijpen. Dank u zeer ...

Naschrift redactie:
Dit berichtje ontving de redactie per email.
Elena is jong, heeft een kind, geen geld en haar man is ook nog eens weggelopen.
De koude winter staat voor de deur en ze woont in Rusland.
ALLEEN KOMT HET MAILTJE UIT ROEMENIË !
U bent dus gewaarschuwd. 

Haar laatste les? Tubantia opende indrukwekkend gisteren met op de voorpagina een vioolspelend meisje dat lichtbedroefd keek. De foto en de bijbehorende tekst gaan je door merg en been. Dit kan en mag toch niet?
De muziekschool in de gemeente Berkelrand gaat sluiten en zo zijn er de afgelopen dagen talloze voorbeelden te lezen van de snoeiende gemeentes. Van bibliotheek tot orkest, overal wordt op een rigoureuze manier het mes in gezet. Alles wat maar een beetje zweemt naar cultuur is aan de beurt. En dat terwijl ik de laatste tijd juist dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen. Ach, je zag het wel aankomen natuurlijk, maar het was meer hopen tegen beter weten in. Deze regering zou heus het belang van cultuur wel inzien en beseffen dat je zonder cultuur op den duur weer verzandt in barbarij. Bovendien kregen we de prachtige zender Brava op ons bordje en zag ik tot m’n grote geluk vorig weekend bij boekhandel Hilarius-Broekhuis rekken met geweldige klassieke cd’s.
Maar de tegenstroom lijkt sterker. Zojuist op het nieuws gehoord dat het btw tarief van 6 naar 19 procent gaat voor de theaters. Ook de grote festivals worden “gepakt” en wanneer je beseft dat het bijna overal in doorwerkt, overvalt je een angstig gevoel. De aardappelen zullen dankzij dit kabinet in het vervolg zonder jus worden opgediend. We gaan naar een kaal en kleurloos Nederland vol met protocollen.
Is het dan alleen maar kommer en kwel? Ik weiger dat te geloven. Deze week al lees ik vele protesten in de kranten en ik heb het idee en hoop dat morgen heel veel mensen de cultuursector een hart onder de riem gaan steken. Het protest zal en moet er zijn.
Het artikel in Tubantia eindigt hartverscheurend: “Als onze schreeuw niet wordt gehoord, wordt het in Nederland oorverdovend stil.”
“Cultuur is niet de vetlaag van de samenleving, maar de ruggengraat”, lees ik vandaag in Trouw. Hoe treffend gezegd en hoe waar, want als kinderen als Anouk nu geen vioollessen meer krijgen, heeft het Koninklijk Concertgebouworkest geen opvolging in de toekomst en vervalt van ’s werelds beste orkest tot hooguit een dweilorkestje dat achter een gordijn in een louche zaaltje speelt.
Dit geldt uiteraard voor allerlei vormen van kunst en cultuur. Door fors in te leveren, kalft alles af en verwordt tot één grijze brij. Nederland zal kleurloos en saai zijn op een manier die niemand wil. Laten we nadenken, alvorens tot dit soort ingrijpende maatregelen over te gaan.
Zonder ruggengraat geen samenleving.

Anne Jan Teunis.

Dat de privatisering van het aloude staatsbedrijf PTT nogal merkwaardig uitpakt voor het personeel mag iedereen wel zo’n beetje duidelijk zijn.
TNT is de nieuwe naam van de post- en pakketbezorgers en op de weg zie je tegenwoordig alleen maar de nieuwe bezorgers want de oudere garde met hogere lonen is meestal tewerk gesteld als sorteerders omdat zij de stad beter kennen.
TNT wil 11.000 werknemers ontslaan vanwege de hevige concurrentie op een krimpende postmarkt. Met de pakketjes zit de groei er nog wel in door de toenemende internetverkoop, maar voor de aloude postbode met een min of meer ambtelijke status vanwege de oude Postwet is het alleen maar kommer en kwel want zij zijn dankzij de privatisering veel te duur en moeten er grotendeels uit.
Ja, vooruitgang betekent bij de posterijen het  'opknippen' van de cao in deelcao's, ontslag en salariskrimp.

Voor de postbezorgers nieuwe stijl is er alleen een hongerloontje te verdienen omdat het deeltijdbanen zijn met veel lagere uurlonen. Dat is blijkbaar een gevolg van de vooruitgang, maar dat er ook nog eens gesold wordt met de rechten en plichten t.a.v. die postbezorgers nieuwe stijl is te gek voor woorden.
Werken loont niet meer, maar je moet wel vanwege de toenemende armoede. Het 'volk' stemt rechts terwijl de rijken zich verrijken en de werkende op de werkvloer steeds minder rond kan komen.
Snapt u het nog?
Ik niet?

Een postbode oude stijl.
(Bij de redactie bekend)

Redactie: Lees ook het verhaal van postbezorger Jeroen Spaan en kijk op de website 'Redt de postbode'.