De reünie van Bar Dancing Flash

“Een tijdje geleden hadden we de eerste vergadering over de reünie”, vertelt Tony Binnenmars, de exploitant van Veenlust. “Met Jan Willem en Emely en met de DJ’s. Dan zit je klaar met je aantekeningenblok. Nou, dat heb ik de eerste drie uur niet nodig gehad. Er gingen alleen maar herinneringen over tafel.”
Bar Dancing Flash was in de jaren tachtig een bekende bar dancing in Bergentheim. Een dancing met de kleurstelling van een bruine kroeg: een grote zaal met een balkon als eerste verdieping. De capaciteit was zo’n 650 man. Flash was ook een vooruitstrevende tent. Want hoewel Jan Willem en Emely graag luisterden naar de muzikale rockwensen van hun klanten, wilden ze meer. “Er kwamen hier in het begin alleen maar jongens met lange haren, spijkerbroeken en gympen”, vertelt Jan Willem. “Maar ja, met alleen maar ‘straaljagermuziek’ trek je de meiden niet. En zonder meiden bloedt je tent dood. Dus wilden we breder programmeren. We waren hier bijvoorbeeld de eerste dancing in de regio die de DJ’s van Veronica boekte. Erik de Zwart, Chiel van Praag, noem ze maar op.”
Jan Willem en Emely namen Bar Dancing Flash in ’83 over. Jan Willem had een opleiding gehad op confectiegebied, maar raakte via de familie van Emely (die meerdere restaurants had) besmet met het horecavirus. “We woonden enkele jaren in Zutphen toen de vader van Emely, Hans Fockens, ons tipte dat we bar/dancing La Bombarde in Bergentheim konden overnemen”, vertelt Jan Willem. “De loop zat er al een tijdje niet meer in. We waren wat afwachtend, hadden ook geen flauw idee waar we terecht zouden komen. Maar we stonden wel open voor de uitdaging. Het interieur was eigenlijk net iets te gelikt voor de regio. Het was een echte discotent. Het leek wel alsof je in ‘Saturday Night Fever’ terecht was gekomen.” Na gesprekken met vaste bezoekers ging het roer om: rockmuziek moest het worden en een daarbij horend lekker bruin en afgeleefd interieur. “We hebben bij een sloopbedrijf tweehonderd houten deuren opgehaald en het hout daarvan hebben we aan de muren gespijkerd. Zag er geweldig uit.”

Struikgewas
Jan Willem en Emely, op de achtergrond bijgestaan Emely’s vader, kregen het voor elkaar: de loop kwam erin. De twee wisten de vinger aan de pols van de tijdsgeest te leggen. Boekten de juiste rockbands, hadden de goede timing, maar verbreedden hun formule ook. Flash stroomde weekend na weekend vol. “Johan Brinkman, min of meer de inspirator voor veel van onze DJ’s, kon de sfeer perfect aanvoelen”, vertelt Jan Willem. “Dan draait het ook om: timing. Gewoon een plaat stilleggen en dan heel hard beginnen te zingen: ‘Wat ruist er door het struikgewas…’ Bij hem blèrde iedereen mee.” Emely: “Of dat iedereen midden op de avond in een polonaise liep. Ik zie ze nog via de deur naar buiten gaan en via de cafetaria weer naar binnen.” Johan: “Flash was een boerentent. En daar voelde ik me helemaal in thuis. Een beetje disco, een beetje rock en new wave, bands als U2, Simple Minds en Killing Joke, maar ook veel gezelligheid. Dat publiek voelde ik wel aan.”

Zweven
Jan Willem en Emely presenteerden hun bezoekers meer dan alleen maar DJ’s en bands. Zo herinnert Emely zich een show van de fakir/hypnotiseur Madrahasj. “Hij wist één van onze bezoekers te hypnotiseren en stak bij hem een lange naald door de wangen. Daar was naderhand trouwens niets meer van te zien. Ik zag ze bij bosjes flauwvallen.” Jan Willem: “Een andere bezoeker liet hij zweven. Ik stond er heel dicht op en ik heb nog steeds geen flauw idee hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen.”
Na zes jaar waren Jan Willem en Emely toe aan een nieuwe uitdaging. De motivatie werd minder na het overlijden van Emely’s vader. Hij was een belangrijke drijvende kracht. “We hebben er over nagedacht om wat verderop een groot pand neer te zetten, zodat we elk weekend zo’n tweeduizend bezoekers zouden kunnen ontvangen. Maar dan hadden we er voor de rest van ons leven aan vast gezeten. Voor ons was de uitdaging om van Flash een goed lopende tent te maken. Dat was gelukt. Het werd tijd voor wat anders.”

Haren
Jan Willem en Emely verkochten de tent. Jan Willem maakte daarna carrière in de confectie-industrie. Bij Flash kwam langzaam maar zeker de klad erin. De belangstelling van het publiek veranderde. De jongeren zochten grotere uitgaansgelegenheden op. Begin jaren negentig gingen de deuren definitief dicht. De herinneringen blijven: het plezier en het contact met de klanten. Ze hoefden dan ook niet lang na te denken toen Tony hen belde met het idee voor de reünie. “Ik zit nu een half jaar op Veenlust”, vertelt deze. “In mijn vorige zaak heb ik ook enkele reünies georganiseerd. Maar voor mij is die van Flash het hoogtepunt. Daar heb ik zelf ontzettend veel herinneringen bij. Ik heb mijn vrouw er nog leren kennen. In die jaren ging iedereen die je kende wekelijks naar Flash.” Jan Willem: “Het lijkt me geweldig om alle bezoekers van weleer terug te zien. Vrijwel alle medewerkers hebben al toegezegd te zullen komen. Ik ben alleen bang dat ik heel veel oud-bezoekers niet meer zal herkennen. Het haar zal voor een groot deel wel verdwenen zijn en de koppen zijn waarschijnlijk veel ouder geworden.”

Kaarten à 5 euro zijn in de voorverkoop verkrijgbaar bij Café Veenlust, Café den Mariënberger in Mariënberg, Café Geert in Beerzeveld, Motocafé de Finish in Kloosterhaar en Café Kremer in Vroomshoop. De deuren van Veenlust gaan die avond open om 20.30 uur. Aanvang is om 21.00 uur.